Berlijn, dag 8

Zo langzamerhand bereiken wij het verzadigingspunt van het wandelen door de stad. Niet voor niets zijn stedentrips zelden langer dan een dag of 5/6. Wij beginnen aan de achtste dag, dus we hebben het sowieso al lang volgehouden. Hoewel het enigzins neigt naar snobisme, wie haalt er immers zijn neus op voor 11 dagen Berlijn, is het wat het is en hebben we er mee te dealen. Dat laatste doen we dus maar, het feit ligt er immers dat we ons er toe moeten zetten weer op pad te gaan. En verdomd als het niet waar is, de duvel bestaat echt en speelt er mee, het zal de minst leuke dagwandeling van de vakantie worden. We gaan naar de wijken Charlottenberg, Wilmersdorf en Schoneberg. Het gezegde "drie is te veel" zal proefondervindelijk door ons als juist worden bevonden. De wandeling begint bij Het Kaufhaus des Westen, afgekort KaDeWe, een soort Bijenkorf maar dan in XXL formaat. Gigantiscg groot en vol met decadente waren tegen decadente prijzen ook nog eens. Het is te veel van het goede, zo ontdekken wij als snel. Kinderjasjes van leer die € 1890,00 moeten opbrengen is buiten elke proportie. Lunchen op de 7e wordt ons door het gidsje aangeraden en het moet gezegd, het ziet er allemaal heerlijk uit, maar het spreekt ons niet aan om bij en tijdens het eten het gevoel te krijgen genaaid te worden vanwege de prijs. Uit protest eten we bij de Mexicaan omdat dat een mooie symbolische tegenhanger is. De daarop volgende wandeling brengt ons langs de gedachtniskirche, een stuk gebombardeerd bouwwerk dat als symbool gehandhaafd blijft voor het nageslacht. Het zal wellicht aan de verzadiging liggen maar echt boeiend is het niet. Via, via komen we bij een fototentoonstelling van allerlei naakten, op zich mooi om Doutzen Kroes een keer in haar blote kont te zien, maar meer heeft het ook niet om het lijf. De wandeling maken we niet helemaal af, het is inderdaad de minst interessante van de 6 die in het boekje staan. We pakken de metro en gaan naar onze vaste stek op het terras in de Bergmannstraat lezen en observeren. Wanneer het te koud wordt, vertrekken we naar binnen en laten we de laatste bezigheid voor wat het is en storten ons alleen nog op het lezen. Ben eindelijk in De kleine vriend van Donna Tartt begonnen, kon me er nooit toe zetten, een soort afweer omdat iedereen er zo lyrisch over deed. Nu weet ik waarom en ben ik bekeerd, ze schrijft prachtig, de karakters komen tot leven en iedere zin is een prachtig gebeeldhouwd stukje tekst. Voor wie het nog niet gelezen heeft, kan ook ik het inmiddels van harte aanbevelen. Daarmee wordt de dag toch nog goed afgesloten. Morgen gaan we onderzoeken of we de reis om kunnen boeken naar een eerder vertrek, we zijn inderdaad verzadigd en nog drie dagen blijven voelt alsof we onze tijd uit moeten zitten en dat kan van een vakantie nooit de bedoeling zijn.