Berlijn, dag 9 en 10

Waar je aan begint, moet je afmaken toch?! Niet helemaal overigens vind ik, het ligt immers altijd aan de omstandigheden, maar een poging daartoe is wel het minste wat hier opgebracht mag worden. Zoals gezegd pogen we we deze dag de treinreis van aanstaande zaterdag te annuleren danwel om te boeken naar de donderdag. Daartoe nemen we redelijk bijtijds (voor onze vakantiebegrippen althans) de metro naar het Hauptbahnhof van Berlijn. De enigen zijn wij niet, zo blijkt uit de rij mensen die allemaal een lager nummertje uit de automaat hebben getrokken dan wij. Wij hebben nummer 581, dat lijkt hoog maar valt in de praktijk mee omdat nummer 577 net opgeroepen is. Veel sneller nog dan we verwachten zijn we aan de beurt. Loket 13, dat dan weer wel, dus mogelijk dat zich problemen zullen voordoen. Niets echter daarvan, de Deutsche grundlichkeit is ook hier aanwezig, omboeken is geen enkel probleem en voor we het weten staan we buiten met nieuwe tickets. We gaan de stad in, inkopen doen, cadeutjes voor de thuisblijvers, de kleinkinderen met name. Dat lijkt gemakkelijk, maar blijkt in de praktijk nog een hele opgave, waar we uiteindelijk toch niet in slagen. Dat wat we willen, verkopen ze niet, dat wat we niet willen is er in overvloed. Vrijwel, op een dingetje na, keren we deels onverrichterzake terraswaarts. Ook niets mis mee overigens, kijken naar mensen, lezen, beetje lullen en vooral relaxen. Nog even eten en dan terug naar huis, starten met inpakken alvast en slapen.
De volgende dag blijkt dat van het laatste niet veel terecht is gekomen, of het de spanning van de komende reis is (per slot van rekening worden we een dagje ouder en moeten we af en toe de daarmee gepaard gaande beperkende trekjes node omarmen) of dat we gewoon de afgelopen 9 dagen te veel gelopen hebben waardoor we onrustige benen hebben gekregen (ook zo'n ongenood bijverschijnsel van voortschrijdende leeftijd) of wat dan ook, het blijkt een onrustige nacht. Half drie vind ik mijzelf terug op het balkon met een sigaretje, even gebrek-aan-slaap-pauze. Om kwart voor acht gaat de wekker, een hakf uur daarvoor zet ik koffie, zo'n nacht dus. De rest wordt ingepakt, even douchen, nog een kop koffie, afwasssen en wegwezen. Al lopend een rekeningsommetje makend, aftrekken eigenlijk, de kosten van een taxi tegen een 2-uurs kaartje van de metro. De taxi wint! Al eerder zagen wij bij de standplaats een dame met hoofddoek als chauffeuse en laten we die nu net treffen. Onderweg vraagt ze of we uit Nederland komen, verstaat blijkbaar iets of herkent iets. Blijkt dat zij vaak in Amsterdam komt omdat haar grootouders daar wonen. Desgevraagd meldt zij dat ze alleen overdag rijdt omdat dat voor een vrouw nu eenmaal veiliger is. Verder blijft het stil onderweg, ieder heeft zo de eigen gedachten en is in de eigen wereld van welke gedachten dan ook. Op het station is het druk zoals het druk op een station kan zijn, nerveus heen en weer lopende reizigers, het hoofd naar de displays geheven om vooral maar op het juiste perron terecht te komen. Wij moeten naar perron 13, doet ons niets, wat hebben wij nu eigenlijk aan tegenspoed gehad deze vakantie, helemaal niets immers, oke, we zijn tegen onze grenzen aangelopen, aangefietst eigenlijk, maar dat is voorspoed, het ons heeft namelijk behoed voor eventuele nadelige gevolgen van het verder gaan op de geplande weg. Het is beter te luisteren en te schikken naar je lot of beperkingen. Op het perron staat een aantal nederlanders met fietsen die eveneens terugkeren naar Nederland, zij hebben duidelijk de gemakkelijke, en dus vlakke route genomen, zo zien we aan de zich nadrukkelijk op het stuur bevindende routes en dat verklaart ook hun vitale uiterlijk. Zij hebben duidelijk hiet geleden, niet afgezien, niet geklommen, hebben waarschijnlijk, zelfs overduidelijk veel meer tijd gehad (categrorie gepensioneerden en dus alle tijd van de wereld) en hebben fietstassen met de opdruk "fietsvakantiewinkel Amsterdam", hetgeen sowieso al de relaxmodus impliceert. In de trein is het relatief rustig ondanks het nerveuze gedoe van mensen die in het verkeerde rijtuig zijn ingestapt en dus tegen elke stroom in met hun kutkoffers wanhopig proberen de juiste te vinden als was het een gegeven dat de trein niet vertrekt eer eenieder op zijn gereserveerde plek zit. Uiteindelijk zet de locomotief zich in beweging en trekt daarmee alle wagons, inculsief de onze met zich mee richting Nederland. We lezen wat, we drinken wat koffie, we slapen wat, doen een spelletje op de Ipad, ontdekken dat er geen wifi is en proberen de tijd door te komen. Dat lukt aardig, om half vijf zijn we in Amersfoort, drie kwartier later in Rotterdam-Alexander waar Maaike en Dennie ons afhalen. Het einde van een mooie vakantie met heel veel verschillende ervaringen, met ups en downs, met tegenspartelende electronica, met niet te pareren U-syndromen, maar vooral met elkaar. Een prachtige ervaring die ik, en niet omdat Monica dit ook leest, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, met geen ander had kunnen en willen delen! Het was mooi, het was goed en het is voor eeuwig, zolang Alzheimer zich afzijdig houdt, opgeslagen!