Berlijn, dag 5

Na alle vermoeienissen van gisteren is het vast goed slapen, en dat klopt dus ook. Tot om een uur of vijf een stel mensen thuiskomt dat meezingt met Desmond Dekker's "the Israelite". Klaarwakker en dat blijft zo tot ze rond half zeven er zelf kennelijk ook genoeg van hebben. Uiteindelijk val ik weer in slaap, maar om half acht is het echt uit. Dan maar koffie. Vandaag doen we even geen oost, maar maken we een uitstapje naar west. Even iets luchtigers dan alle gruwelen van de afgelopen dagen, zo nemen wij ons voor. We gaan en wandling maken in west. Overigens bedenk ik mij later dat het geen toeval kan zijn dat ze juist dit liedje meezingen, wij willen vandaag namelijk naar de door de nazi's in de fik gezetten, maar later weer opgebouwde synagoge en naar het Holocaustmonument die, toevallig of niet, allebei in de stads-wandelroute Berlijn-Mitte zijn opgenomen. Om kwart voor tien vertrekken we richting metro, kopen daar twee kaarten en stappen in. Metrokaarten kun je hier in soorten en maten kopen, wij hebben genoeg aan een enkeltje voor twee uur. Op het station van aankomst, alle stations ruiken overigens hetzelfde, zo'n beetje de lucht van station Blaak waarbij de teerdampen van de bielzen je bij het afdalen van de trap in toenemende mate tegemoet komen, blijkt dat ik de kaartjes ook nog had moeten stempelen waaruit maar weer eens mag blijken dat ik denk alles te weten, maar hier en daar toch het nodige mis. Gelukkig zijn we niet gecontroleerd. Met de les van gisteren nog in het achterhoofd besluiten we eerst te gaan ontbijten, binnen is binnen nietwaar?! Dan de route oppikken en wandelen, het is lekker weer, er zijn veel toeristen en we lopen weer wat af. Voor de synagoge patrouilleert politie, erg waakzaam lijken ze overigens niet. Een bezoek zit er niet in want het is gesloten, logisch als je bedenkt dat de zaterdag voor de joodse religie de Sabbath is en dan meng je je niet onder allerlei ongelovig gespuis. Zo laten wij hier en daar wat voorbereidingssteken vallen, iets waar we op geen enkele wijze onder lijden overigens en dat ons naadloos over laat stappen naar het evenmin voorbereide plan B. Zo hangt deze vakantie tot ons groot genoegen van verrassingen aan elkaar. Wat duidelijk zichtbaar is, is het verschilt tussen west en oost, zowel qua publiek als qua winkels, hier is het nog steeds het beeld van het decadente westen, een beeld waar we trouwens met evenveel gemak van kunnen genieten als van het andere. Al wandelend ontwaren we een winkel van Strellson, lekker belangrijk kun je denkwn, maar in dit geval is dat zeker het geval. Strellson werd tot vorig jaar verkocht in de Bijenkorf, met ingang van dit seizoen zijn ze daarmee gestopt, net nu ik het merk had omarmde als welkome vervanger van Hugo Boss, niet zozeer omdat die laatste een bedenkelijke rol speelde in 40-45 door de wehrmacht en aanverwante onderdelen aan te kleden, maar gewoon omdat het me te duur werd. Enerzijds is me niet helemaal gelukt mij te bedwingen, anderzijds heb ik me toch ook wel weer ingehouden. De tas laten we in de winkel staan, pikken we later wel op. We lopen door, worden en passant nog even genaaid door een paar nep-doven die inzamelen voor een tehuis, echt lekker vinden we het niet, echt heel erg erg evenmin, je wint wat en je verliest wat. Deze wandelingen hebben als voordeel dat je de hoogte- en dieptepunten van iedere wijk te zien krijgt, van prachtige hofjes tot rommielige straten van opgedirkte toeristen tot zwervende daklozen, van prachtige afchitectuur tot wanstaltige krotten, Berlijn is een stad van tegenstellingen mogen we wel zeggen. Bij Ampelmann (ontwerper van de bekende overateekplaatslichten van Oost-Berlijn) stoppen we even om de groene spaarpot voor Isolde te kopen, de rode heeft Midas namelijk, helaas zijn die in de winkel niet meer verkrijgbaar, wel via de webshop aldus N de dame die we voor deze omissie ter verantwoording roepen. Dan moet het maar op die manier. Na werkelijk een pleureseind te hebben gelopen, je koet iets over hebben vor geschiedenis, komen we bij het Holocaustmonument aan, ik zei al, we willen het luchtig houden. Het is een open lucht monument overigens, daar doel ik op, dit even ter geruststelling dat ik mogelijk nogal luchtig over de hele geschiedenis zou doen. Om heel eerlijk te zijn (kost me in dit geval wel wat moeite) valt het me qua uiterlijk tegen, qua symboliek daarentegen kan ik mij er prima in vinden, het is krachtig en sober, het is indrukwekkend groot van omvang en het geeft door deze grootte de omvang van de gruwelen van WOII gepast weer. Er is een informatiecentrum onder het monument dat bezocht kan worden, gezien de enorme wachtrij, waaruit iedere keer maar twee naar binnen mogen en gezien de steeds donker wordende lucht zien wij af van een bezoek. Teruglopend wordt de lucht alsmaar grijzer en grijzer en langzaamaan begint het te regenen. We duiken de eerste de beste tunnel naar het metrostation in, stempelen deze keer de kaarten en rijden droog door de tunnelbuis. Nog even de tas oppikken en dan weer verder met de meteo. Alleen het eerste deel lukt, al lopend naar de volgende metro verandert het grijs van de lucht in zwart en begint het te storten als ware het de zondvloed, dat beeld, gepaard gaande met constante bliksem en donderklappen doet vermoeden dat het einde der wereld nadert, mocht dat zo zijn dan gaan wij in ieder geval droog want wij zitten dan al in een restaurant (zeer toepasselijk Indisch vanwege de moessonachtige bui) te schuilen. Tegen de tijd dat de drankjes op zijn, is het ook droog, de weergoden zijn kennelijk toch nog met ons. We vertrekken naar het oosten en drinken nog wat op een terras en eten als dank voor het drogen bij een ander Indisch restaurant, lekker buiten want het is heerlijk zacht. Maar ook dan begint eenzelfde onweersbui los te barsten en moeten we voor korte tijd weer naar binnen. Uiteindelijk halen we droog het appartement, dat dan weer wel. Ik weiger er over na te denken of dit weergelazer iets met onze houding van doen heeft, als ik me moet gaan bedenken wat we eventueel verkeerd hebben gedaan dat we dit soort klimatologische teisteringen moeten ondergaan. Als ik daaraan begin kan het maar zo zijn dat ik de rest van de vakantie beter binnen kan blijven.