Rosrath - Olpe

Zelf de wekker zetten en dan geergerd zijn dat ie afgaat, niets menselijks is ons nog vreemd. De zooi inpakken, bak yoghurt met aardbeien en koffie en wegwezen maar weer. De ubergruppensturmbahnfuhrerin staat buiten samen met haar totaal niet bijpassende bijzonder aardige man. De banden opgepompt met zijn pomp in een fractie van de tijd die ik nodig zou hebben met dat kleine handpompje dat wij bij ons hebben. Afscheid genomen en dalen maar, althans het eerste stuk, zo blijkt later die dag. Beneden aan de straat zit een bakkertje waar we het karige ontbijt aanvullen met lekkere kaasbroodjes en een kop latte m. en een espresso. Kan twee minuten duren stelt de bakdame, de machine is zichzelf aan het reinigen namelijk. Dat proces tart elke vergelijking met de blitzkrieg vanuit de vorige eeuw. Na een kwartier komt de dame melden dat het nog even duurt en zelfs dat blijkt een rekbaar begrip. Precies een half uur na het bestellen, de kaasbroodjes zijn inmiddels waarschijnlijk al verteerd, komt de koffie. Uiteindelijk vertrekken we een half uur later dan gepland en dat op de dag waarop de temperatuur tropische vormen belooft aan te nemen. Het eerste stuk gaat omhoog, maar is alleszins redelijk te doen. Heer U-bocht gedraagt zich na het goede gesprek van gisteren keurig en leidt ons in de juiste richting. Een richting die wordt aangegeven door een paarse lijn op het schermpje en door aanwijzingen op momenten dat er moet worden afgeslagen. Volgens Michael, helpdeskmedewerker van fietsrecreatie.nl, is de verwarring namelijk ontstaan omdat wij de begrippen route en traject de vorige dagen door elkaar hebben gehaald. Een route geeft aanwijzingen als; volgende straat links of rechts, neem op de rotonde de 8e afslag. etc.. Het duurde even voordat we doorhadden dat elke afslag op de rotonde voor twee wordt gerekend, tot dat moment hebben wij menig rotonde meerdere malen gerond en geloof mij, dat is in Duitsland geen pretje omdat je als fietser een soort van vogelvrij lijkt te zijn voor toch nog wel veel automobilisten. Een traject daarentegen wordt dus aangegeven door een paarse lijn, met daarop een blauw driehoekje dat aangeeft wat onze positie is op die lijn, zo simpel is het. Zo simpel zelfs dat het in heel de gebruiksaanwijzing niet terug te vinden is, dat even om toch ergens mijn gram te halen want ik had net zo goed gebruik kunnen maken van het aanbod een cursus te volgen in Zoetermeer en als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel Zoetermeer. Dus eigenwijs en dus uiteindelijk met de neus op de feiten. Manmoedig nemen we het verlies. Om te voorkomen dat het ding iedere keer de route herberekent, kan zelfs deze functie worden uitgeschakeld, ook dat zou onderdeel van de cursus geweest zijn. Wat we wel geheel eigenhandig hebben gedaan is het invoeren van het vermijden van smalle paden en onverharde wegen. Net als met zoveel dingen vergeet je gemakkelijk wat je hebt gedaan en dus duurt het vele kilometers voordat wij erachter komen waarom we in godesnaam alleen maar langs de weg, met rakelings langsscheurende auto's, fietsen. De route, herstel het traject, blijkt veel beklimmingen te bevatten, veelal gemakkelijk, een procent of twee of drie. Als ware Armstrongs, maar dan zonder doping, rijden wij omhoog. We kijken elkaar aan en stellen dat we aardige klimmers zijn. Tot we een stuk weg van een kilometer of drie tegen komen waar het percentage rond de 8% ligt, dan wordt de wereld ineens heel anders. In eerste instantie hebben we nog de neiging de bagage de schuld te geven, maar dat zijn uitvluchten en daar prikt iedereen zo doorheen. Wij zijn geboren en getogen in een plat land en daar worden we vandaag maar weer eens goed op gewezen. De eerste beklimming gaat nog wel, lees we komen boven, de tweede wordt al minder, lees we leven nog, en de laatste is van een dergelijk venijn dat we uiteindelijk meer dood dan levend boven komen. De beloning is er dan weliswaar naar, een heerlijke daling met veel wind. Vanwege de snelheid zet het zweet zich op onze huid om in zout in een mate waarop de gemiddelde, renderende zoutwinning jaloers zou kunnen worden. Hoe dan ook, los van elkaar concluderen wij dat dit teveel van het goede is. Met name het idee dat ik binnen drie maanden na de vorige langdurige fietstocht een infarct kreeg, doet de rest. We besluiten ermee te kappen, met het fietsen dan, de vakantie zetten we door, in aangepaste vorm, dat wel. Uiteindelijk bereiken we Olpe, de plaats van overnachting. En of de duvel ermee speelt, het adres waar we moeten zijn, bevindt zich aan het einde van de weg met het hoogste stijgingspercentage van deze dag boven aan een heuvel die voor ons net zo goed Mount Everest had mogen heten. Eerlijk is eerlijk, we doen ons niet groter voor dan we zijn, de laatste driehonderd meter lopen we met de fiets naar boven, het lukt gewoon niet meer. We zien dit als een teken van welwillendheid van welke hogere macht dan ook dat ons aarzelend genomen besluit goedkeuring heeft gevonden. Volkomen uitgewoond bereiken we de plaats van bestemming waar we eerst maar eens gaan zitten om uit te blazen en op adem te komen. Dat laatste stuk heeft ons overtuigd dat wat we aan het doen zijn gekkenwerk is, in ieder geval als je 62 bent. Wellicht moeten we ons daar dan ook maar eens naar gaan gedragen, hoe zwaar deze beslissing ons ook valt. Anderszijds geeft het wel blijk van gezond verstand onzerzijds. We leven nog en dat willen we vooralsnog graag nog even zo houden. Terugkijkend op deze eerste week houden we er overall een prima gevoel aan over, het was mooi, het was leuk en samen blijken we dus bijna de hele wereld aan te kunnen. Dat deel dat daar niet bij hoort, daar mag iemand anders zich mee bezig houden. We hebben prachtige dingen gezien, we hebben volop genoten, van het reizen van het fietsen en van elkaar. Het eerste en derde blijven we de komende twee weken doen, het tweede laten we even voor wat het is, het is mooi geweest! Zondag komt Vincent (grandioos!) de fietsen en de tassen ruilen voor koffertjes op wielen (rijden we toch nog een beetje) en reizen wij verder met trein, bus of wat dan ook, zolang het maar geen fiets is. Dit verhaal maken we uiteraard af, de reis wordt immers vervolgd en Berlijn wordt sowieso gehaald.