Dueren- Rosrath

Gezien de ontberingen van gisteren maar rustig aan begonnen. Binnen de korstmogelijke keren heb ik weer ruzie met gps die om de haverklap meldt dat ik een U-bocht moet maken, word doodziek van dat ding zo langzamerhand. Wellicht morgen, onze eerste rustdag, toch maar eens de gebruiksaanwijzing bestuderen. De meeste duitsers benaderen ons uitermate vriendelijk, een enkele ronduit onvriendelijk, met name oudere automobilisten die vinden dat we niet hard genoeg fietsen. Bij mij roept het sterk de neiging op hen er even aan te herinneren dat zij degenen zijn die de oorlog verloren hebben en dat wat minder kapsones wellicht goed op zijn plaats zou zijn. Uiteraard maken we weer meer km's dan gepland, 96 deze keer en daarmee toch maar netjes onder de 100. Ten opzichte van de geplande 75 is het wel ruim boven de begroting, dat dan weer wel! Na hetzelfde pad drie keer gereden te hebben, worden we een beetje moedeloos, dit uit zich in een wat ongeduldige reactie naar elkaar, maar lost geen flikker op. Toch maar doorfietsen dus, ondanks dat de gps zijn favoriete opmerking van de u- bocht aangeeft. In de bewoonde wereld aangekomen schieten we een stel aan en vragen naar het adres. Hen onbekend, zo stelt men. Neemt niet weg dat ze dat als een kennelijke uitdaging zien want de telefoon wordt erbij gepakt en er wordt gezocht, maar niet gevonden. Dan bellen we zeggen zij en ze voegen, na het verkrijgen van het nummer, de daad bij het woord. Na de uitleg van de gastvrouw begrijpen ze het probleem, de aangeduide adressering klopt in zoverre dat het in de buurt is, maar in een ander stadsdeel blijkt te zijn. Zij geven ons aanwijzingen hoe het eerste stuk te fietsen en melden dat zij de auto halen en ons achterna komen om ons de weg te wijzen. Wiedergutmachung in optima forma. Keuring geleiden zij ons naar het begin van de straat waar we moeten zijn, als dank krijgen zij een hand en de voruw als toegift een lekker ongeschoren handkus. De B&B blijkt in een groot huis te zijn, de dame die open doet, doet wat vreemd aan en dat is ze ook. Schoenen uit, dit niet, dat niet, het hele huis hangt vol met kunst en met regels hoe we ons dienen te gedragen. Ontbijt verzorgen we zelf, maar dan moeten we wel direct boodschappen doen want morgen is het feestdag, Hemelvaart dacht zij, nou kan ik mij niet voorstellen dat JC een paar keer per jaar bij zijn Pa op bezoek gaat dus zoeken wij het op. Blijkt Sacramentsdag te zijn, niet dat dit het minder erg maakt, morgen wilden we uitgebreide fietskaarten kopen om zo de gps tot nadenken te stemmen. Ze is overigens wel zo aardig Monica heen en weer te rijden naar de plaatselijke grutter voor de ontbijtboodschappen. Daarna vroeg plat in goede, maar weliswaar van gescheiden bedden (toch voel ik een afstand).